uzbierane.

uzbierało się trochę zdjęć na aparacie...
to tu, to tam pstryknięte..
normalne takie.
wiecie gdzieś w tym "idealnym" świecie...
blogów. facebooka. instagrama... brakuje mi tej zwykłej codzienności czasem.
w świecie gdzie wszytko można pokazać "na żywo" wręcz.
wszystko piękne na białym tle. idealnie ułożone.  wszystko jak z pierwszych stron gazet.
idealny porządek. trawa zawsze równiutko skoszona. dzieci w markowych ubraniach biegające
i odziwo zawsze czyściutkie... z pięknie uczesanymi włosami.
obiad dwudaniowy i jeszcze wyglądający jak z najlepszej restauracji w mieście za wiele monet.
a i deser do tego, że ślinotoku dostać można.
człowiek kompleksów czasem nabawić się może.
gdy uwierzy, że to wszystko jest serio.
bo u mnie zawsze okruchy na stole.
obierki z kredek wszędzie bo najstarsze me dziecko
ukochało sobie struganie zawsze i wszędzie nawet tych zastruganych kredek.
sterta prania gdzieś się wala. albo schnie milion rzeczy na suszarce.
kłaki z psa wszędzie bo leni się na potęgę a na tej mojej nieszczęsnej ciemnej podłodze
doprowadza mnie do szewskiej pasji. i na odkurzaczu można by było latać co godzinę.
gary walają się po zlewie bo nigdy nikomu się wyciągnąć ze zmywarki nie chce
i naładować na nowo.
w ogrodzie cały czas wiele do zrobienia a czasu ciągle brak.
obiad ugotowany w chwilę, bo dzieci już jeść wołają..
a ciasto raz w tygodniu jak mi się upiec uda to święto w domu..
choć ciągle dążę do tego aby było raz w tygodniu przynajmniej.
dzieci wiecznie umorusane jak prosiaczki i wszystko wkoło też
bo z wiekiem jakoś nie idzie u nich czystość wręcz czasem mam wrażenie,
że jak mniejsi byli to mniej brudzili przy jedzeniu...
i te włosy wiecznie z wiatrem lecą...
i tak czasem klnę sobie pod nosem przeglądając te internety wielkie...
że ze mną chyba nie tak coś jest bo wszystko takie "nie idealne".
ale wecie lubię tą naszą nie idealność...
bo wiem, że życie właśnie takie jest.
trzeba sobie uzmysłowić, że w internecie pokazaujemy tylko to co chcemy pokazać.